مقدمه:
پیاده روی طبیعی ترین، قدیمی ترین و ضروری ترین شکل جابجایی انسان در محیط
است و می تواند ایمن ترین آن نیز باشد. حرکت پیاده دارای اهمیت اساسی در
ادراک هویت فضایی، حس تعلق به محیط و دریافت کیفیت های محیطی است. اما در
چند دهه گذشته که اغلب شهرها در تسخیر وسایل نقلیه موتوری قرار گرفته اند،
پیاده روی مورد کم توجهی و پیاده مورد اجحاف واقع شده است. به این ترتیب
احساس می شود که ارائه راه حل ها و پیشنهاداتی در زمینه برنامه ریزی و
طراحی شهری ضرورتی است که انکار آن می تواند پیامدهای غیر قابل بازگشتی را
به همراه داشته باشد.
فهرست:
فصل اول:
رفوژهای میانی (جزیره ترافیکی)
فصل دوم :
پیاده رو سازی
مطالب مرتبط در این زمینه
راههای شریانی درجه 1، ارتباط با شبکه راههای برون شهری را تأمین می کنند.
با اعمال درجات مختلفی در کنترل دسترسی ،راههای شریانی درجه 1 به آزاد راه ،
بزرگراه و راه عبوری دسته بندی میشوند :
آزاد راه، راهی است که در تمام طول آن ، ترافیک دو طرف به طور فیزیکی از
یکدیگر جداست و جریان ترافیک در آن بدون وقفه (آزاد) است و تقاطع همسطح در
آن وجود ندارد.
بزرگراه ، راهی است که ترافیک دو طرف آن به طور فیزیکی از یکدیگر جداست و
در طولهای قابل ملاحظه ای از آن میتوان جریان ترافیک را پیوسته فرض کرد.
بزرگراه میتواند معدودی تقاطع همسطح داشته باشد، به شرطی که فاصله تقاطع ها
از یکدیگر زیاد (بیش از حدود 5/2 کیلومتر) باشد.
راه عبوری ادامه راههای برون شهری دو طرفه در داخل شهرهای معمولاً کوچک و
متوسط یا روستاهاست، به شرط آنکه عملکرد عبوری آنها در داخل شهر یا روستا
نیز حفظ شود. فاصله تقاطعهای همسطح راه عبوری از یکدیگر کمتر از حدود 5/2
کیلومتر نیست.
راه شریانی درجه 2 ، راهی است که در طراحی و بهره برداری از آن، به جابجایی
و دسترسی وسایل نقلیه موتوری برتری داده میشود. برای رعایت این برتری،
حرکت پیاده‌ها از عرض خیابان کنترل میشود. راههای شریانی درجه 2 دارای
عملکرد درون شهری‌اند و شبکه اصلی راههای درون شهری را تشکیل میدهند.
خیابان محلی، خیابانی است که در طراحی و بهره‌برداری از آن، نیازهای وسایل
نقلیه موتوری، دوچرخه سوار و پیاده با اهمیت یکسان رعایت میشود. برای رعایت
حال پیاده و دوچرخه سوار، سرعت وسایل نقلیه موتوری در این خیابانها، پائین
نگه داشته میشود.
