معماری رنسانس
بخشی از مطالب:
معماری رنسانس به معماری اروپا در سده‌های ۱۵ و ۱۶ میلادی (دورهٔ رنسانس)
اطلاق می‌شود که از مشخصه‌های آن، نوزایی عناصر فرهنگی روم و یونان باستان
بود.
رنسانس (به انگلیسی: Renaissance) یا نوزایی، جنبش فرهنگی مهمی بود که
آغازگر دورانی از انقلاب علمی و اصلاحات مذهبی و پیشرفت هنری در اروپا شد.
عصر نوزایش، دوران گذار بین سده‌های میانه و دوران جدید است. در میان
موافقان با آن در دوره رنسانس، به معنای بازگشت به سوی سنت‌های کلاسیک هنر
روم و یونان بود. در واقع، مخالفان سبک گوتیک معتقد بودند که می‌خواهند بار
دیگر به سوی مولفه‌های هنری روم و یونان بازگردند و آن عناصر را احیا
کنند. اولین بار، واژه لفظى رنسانس را فرانسویها در قرن ۱۶ میلادی، به
کاربردند. معمولاً شروع دوره نوزایش را در سده چهاردهم در شمال ایتالیا
می‌دانند. خاستگاه رنسانس شهر فلورانس است. این جنبش در سده پانزدهم
میلادی، شمال اروپا را نیز فراگرفت. رنسانس، یک تحول ۳۰۰ ساله‌است که در
سال‌های ۱۳۰۰ از فلورانس ایتالیا شروع شد و در عرض سه قرن در سراسر اروپا
انتشار و در انگلستان پایان یافت. دوره رنسانس دوره خِرَدگرایی -ریاضیات
-منطق -انسان مداری است در این دوره کلیسا و تفکرات مذهبی کنار می رود و یک
جنبش دموکراتیک به وجود می آید و مثل روم و یونان باستان پیشرفت علمی مطرح
می شود و تاثیر آن از قرون وسطی است چون مسلمانان مسیحیان را شکست داده
علم آنها وارد اروپا شده و دانشمندانی از شرق به عرب می آیند و باعث
شکوفایی علمی شده و رنسانس به وجود می آید. دوران رنسانس برای اروپاییان
عصر جدیدی بود سرشار از کامیابی‌های عظیم. بسیاری از افراد با ژان فرنل
موافق هستند.
