طرح ساختاری راهبردی شهر تهران
بخشی از مطالب:
تهران دارای اقلیم نیمه‌خشک است. در بیشتر سال‌ها، فصل زمستان نیمی از کل
بارش‌های سالانهٔ تهران را تأمین می‌کند و تابستان نیز کم‌باران‌ترین فصل
در تهران است.
طرح هاى جامع
طرح ساختاری راهبردی شهر تهران
بیش از 5 دهه است که الگوى سنتى طرح هاى جامع با رویکردمبتنى بر خردگرایى و مدیریت متمرکز
دولتى و متکى به پیش بینی وقایع، به واسطه ناکارآمدى و تعارض با واقعیت هاى جامعه آماج انتقادات واقع شده است.
با ناکامی های حاصل از الگوی سنتی و تبلور نظریه ها و تفکرات جدید در حوزه برنامه ریزی شهری
دیدگاه های جدیدی با عنوان ”دیدگاه ساختاری و دیدگاه راهبردى“ مطرح شد
که هر کدام چه در عرصه روش شناسی و چه در عرصه مدیریت و اجرا تفاوت های عمده ای با دیدگاه قبلی داشتند.
دیدگاه ساختارى راهبردی
از اواخر دهه 1370 شمسى در کشوراندیشمندان مختلفی از دیدگاه ساختارى راهبردی جهت ارتقاء کیفیت
طرح های توسعه شهری و شناسایی تعاملات داخلی نظام های اجتماعی، اقتصادی
و محیطی با برنامه ریزی شهری،طرح موضوعو حمایت کردند.
این طرح موضوع منجر به حرکت به سوى تهیه طرح هاى توسعه شهرى با رویکرد ساختارى-راهبردى
به ویژه برای کلانشهر هاى تهران، شیراز، اصفهان و هم اکنون مشهدگردیده است.
طرح هاىتوسعه شهرى
سیر تحول نظریات شهرسازى و الگو هاى طرح های توسعه شهرى در جهان
برنامه ریزى به عنوان حیطه اى نظرى و تجربى همواره تغییریافته و خود را با شرایط و شیوه هاى تفکر نوین سازگار نموده است.
به نحوى که تحولات عمده برنامه ریزى را مى توان به چنددوره تقسیم نمود:
دوره اول (از اواخر قرن نوزدهم تا اواسط دهه 1960میلادی) شاهد صنعتى شدن و رشد جمعیت و اقتصاد شهرها بوده ایم.
دهه 60 را مى توان دوره طرح جامع خواند.
تحول برنامه ریزى شهرى
در اواسط دهه 1960 میلادی، دیدگاه سیستمى در برنامه ریزى مطرح گردید که مرحله دوم از تحول برنامه ریزى شهرى را پدید آورد.
در دهه 1970 ، ایده برنامه ریزىمشارکتى مطرح گردید و مرحله سوم تغییرات و تکامل برنامه ریزى شهرها صورت پذیرفت.
به این ترتیب مى توان عنوان نمود هنگامى که مشخص گردید طرح های جامع
باحدود 60 تا 70 سال سابقه و تجربه، دیگر جوابگوی مسائل و نیازهای توسعه شهری نیستند
شیوه هاى نوین تهیه طرح هاى توسعه شهری با نام طرح راهبردی (در آمریکا) و با نام طرح های ساختاری (درانگلستان) مطرح گردید..
